Normaal gesproken zou er 10 mei een bevestiging- en afscheidsdienst zijn geweest van de diakenen en ouderlingen die hun periode van ambtsdrager erop hebben zitten. Het moderamen heeft gevraagd of zij in deze Coronacrisis een poosje aan willen blijven, mogelijk tot na de zomervakantie. Natuurlijk is dat geen enkel probleem. We beseffen heel goed dat we juist in deze moeilijke tijden elkaar hard nodig hebben. Hoe zouden we naar elkaar om moeten kijken als we geen wijkteam hadden dat enorm haar best doet om vooral de ouderen extra aandacht te geven. Ook komen er spontaan acties uit de wijk om extra naar elkaar om te zien, Hoewel ik weet dat alles weer goed komt, geeft het mij ook wel zorgen hoe het verder moet na deze crisis als alles weer zijn gangetje gaat. Ik vraag me werkelijk af waarom het zo moeilijk is om vrijwilligers, diakenen en ouderlingen te krijgen en dan ook nog de vraag of er een predikant bij moet komen.
Waarom kan ik wel ouderling worden terwijl zoveel anderen daar heel veel moeite mee hebben? Voordat ik de eerste keer ouderling werd, dacht ik ook dat het een bijzonder gelovig mens moest zijn met enorm veel Bijbelkennis die overal vanaf moest weten. Waarom ik twee periodes, met een tussenpoos, ouderling geweest ben, is dat God heel veel voor mij en ons gezin heeft gedaan, en ik twee keer geen ‘nee’ tegen God kon zeggen om een klein beetje terug te doen in Zijn koninkrijk op aarde. God heeft mij aangewezen en de gemeente heeft mij gekozen om wie ik ben, gewoon een normaal mens, gelukkig getrouwd, samen vier dochters gekregen, alle vier getrouwd en ondertussen 13 kleinkinderen regelmatig over de vloer. Regelmatig nachten van huis om windturbineparken te bouwen, op mijn zestigste levensjaar nog als zelfstandige gaan werken en toch tijd genoeg over om het wijkteam aan te kunnen sturen inclusief het werk als ambtsdrager. Nu begrijp ik ook wel dat God de talenten verdeeld heeft en de een wat meer of andere talenten heeft en ook niet iedereen ambtsdrager kan zijn, maar iedereen heeft talenten gekregen en sommige moeten misschien nog ontdekt worden. Ik heb op mijn eigen manier ouderling kunnen zijn en dat steeds met plezier uit mogen voeren. Het belangrijkste is mensen met elkaar verbinden, leuke dingen organiseren zodat wijkleden en gemeenteleden elkaar ontmoeten en elkaar leren kennen. Als je elkaar kent, praat het een stuk makkelijker. Er zullen mensen zijn die zeggen: ik heb hem nooit bij mij gezien. Dat klopt helemaal, maar we hebben er wel als wijkteam voor gezorgd dat daar waar nodig was, ouderen en gezinnen bezocht werden, dat er voor iedereen weleens wat georganiseerd werd. Verder heb ik vele mooie welkomstgesprekken mogen voeren bij nieuwe leden en heel mooie gesprekken met jongeren die hun geloof wilden belijden voor de gemeente. Dat waren prachtige avonden om ongedwongen met elkaar in gesprek te gaan en ervaringen te delen.
Al zou ik alleen maar ouderling geweest zijn voor de gesprekken met twee jongens uit de wijk, die ik tot op de dag van vandaag niet vergeten ben en ook die jongens weten het nog. Gewoon er zijn en luisteren naar twee bijzondere verhalen, alleen dan al is mijn ouderling zijn niet voor niets geweest.
Een vader die vraagt, in de hal van de kerk, zou jij eens bij mijn zoon langs willen gaan, hij heeft het momenteel heel moeilijk. Ik heb daar op een bovenkamertje een verhaal van een jongen aangehoord, die zoveel meegemaakt heeft, en toch nog vertrouwen en hoop had. Nu een paar jaar getrouwd is en nog steeds regelmatig in de kerk te vinden is met zijn vrouw en kind. Wij zullen allebei die avond met dat verhaal nooit meer vergeten. Later bij een andere jongen, die alles gedaan had waar God niet blij mee was, op een klein kamertje op de rand van het bed aan zitten horen hoe God deze jongen aangeraakt heeft waarna hij de rest van zijn leven zich in wil zetten voor Gods koninkrijk met zijn muzikale talenten. Ook hem kom ik wekelijks in de kerk tegen met zijn vrouw en kinderen.
Na totaal negen jaar ouderling, is het voor mij goed geweest en draag ik heel graag het stokje over aan de jongere generatie. Probeer het gewoon, het is niet eng, je wordt er alleen maar rijker van. Je hoeft het niet alleen te doen,God helpt je erbij en Hij heeft de nodige mensen die jou ook gaan helpen. Laat het mooie werk wat met zoveel zorg opgebouwd is niet verloren gaan.
Bij leven en welzijn blijf ik voorlopig bezig met het organiseren van evenementen zoals de Bethel BBQ. De bergruimte van de tuinmannen is voor een deel ingericht als opslagruimte voor evenementen rondom de kerk, of voor wijkactiviteiten, compleet met grote tenten, tafels en banken en binnenkort ook marktkramen. De reis naar Malawi zal voorlopig niet doorgaan, wel is de container boordevol met bouwmaterialen en gereedschappen etc. al onderweg, wat een grote impact zal hebben voor de toekomst van de allerarmsten, die een steuntje in de rug krijgen om een beter bestaan op te kunnen bouwen.
Tot slot wil ik graag iedereen bedanken, in het bijzonder het team van wijk 8 voor haar geweldige inzet, de voltallige kerkenraad en heel veel gemeenteleden voor de plezierige, mooie en warme samenwerking tijdens mijn periode als ouderling. Maak je verder geen zorgen, we komen elkaar zeker nog wel tegen.Ik deel graag het gedicht wat een monteur vijfendertig jaar geleden op de binnenzijde van de containerdeur schreef:
Alleen langs het pad der duisternis bereikt men de ochtendschemer!
Kleine aanvulling, daarna gaat de zon weer volop schijnen.
God zegen aan allen!
Vriendelijke groet
Hennie Veldhuizen